Begin 2016 besloot mijn man Joost om zijn baan op te zeggen en mij in de praktijk te komen helpen. Joost is geen professional in de zorg, maar kon bedrijfsmatig en ondersteunend wel heel veel voor mij wegvangen. Vanaf dat moment zijn wij de praktijk samen gaan runnen. En dat is maar goed ook, enkele maanden later deed ik voor de geboorte van mijn tweede dochter een stapje terug. En door een bijkomende blinde darmontsteking met flinke complicaties was ik langere tijd aan het ziekenhuis gebonden. Joost kreeg meteen zijn vuurdoop: hij moest de praktijk in zijn eerste maanden meteen volledig alleen aansturen. Joost heeft toen met de hulp van alle Jaxie’s fantastisch werk verricht terwijl ik hen vanuit het ziekenhuis, aan het infuus met mijn laptop op schoot, van ondersteunende informatie probeerde te voorzien. Mensen noemden dit weleens gekkenwerk, maar voor ons was het heel normaal: als gezin hebben wij voor de praktijk gekozen en de zorg voor de kinderen moet doordraaien. Onze dochters zijn dit ook gewend en waar ze soms de lasten hebben, hebben ze zeker ook de lusten. Ze hebben alle spellen en de leukste spelkamers in het weekend tot hun beschikking. Fantastisch vinden zij het dat “de Jaxie” écht van ons is.
