Jaxie! is door de jaren heen een bekende praktijk geworden. De praktijk is de afgelopen jaren hard gegroeid, maar is in het prilste begin ontzettend klein begonnen. Zeker voor de mensen die de kleine praktijk van toen niet kennen, vind ik het leuk om wat meer te vertellen over “mijn praktijk” en hoe die door de jaren is uitgegroeid tot “onze Jaxie!”.
Jaxie! groeit op dit moment nog steeds rustig door. Door de jaren heen is het altijd het meest belangrijk én het meest moeilijk geweest om collega’s te vinden die passen bij de manier van werken binnen de praktijk en die tevens het niveau aankunnen. Jaxie! werkt weliswaar op een laagdrempelige manier, maar Jaxie! is aan de achterkant véél en véél meer dan een gezellige knutselclub. Alle Jaxie’s moeten hoogwaardige kwaliteit weten te verpakken in een laagdrempelig jasje waarin het aan de kinderen, jongeren en hun ouders/verzorgers overgebracht wordt. Dat vraagt héél veel van mijn Jaxie’s en dat is niet iets dat je helemaal kunt leren. Dat zit in je of niet. Alle Jaxie’s, van behandelaar tot ondersteunende helden, zijn dan ook van onmiskenbaar belang voor de praktijk geworden en ik ben heel blij dat Jaxie! dat ook voor hen geworden is. Dat we samen een team vormen dat het juist normaal vindt om op deze persoonlijke, betrokken en belevingsgerichte manier te werken. Om zo te kunnen doen waar we ooit de opleiding voor zijn begonnen: het daadwerkelijk helpen van kinderen, jongeren en hun ouders/verzorgers om zo een daadwerkelijk verschil te kunnen maken op een kwetsbaar punt in hun leven. En daar ben ik zó ontzettend trots op! Dat na zoveel jaar vol groei en verandering deze basis van Jaxie! nog steeds staat als een huis! Ik hoop dat jullie allemaal bij jullie bezoek aan onze Jaxie! het vertrouwen vinden dat jullie nodig hebben om jullie een stapje verder op weg te helpen. En dat deze ervaring fijn en bijzonder voor jullie is. Voel je welkom! Jaxie-powerrrrrrrrrrrrrrrr!! Liefs van Janine
Aan de Vijfhuizenberg hebben we steeds extra kantoorpanden aan onze praktijk toe kunnen voegen. In 2018 besloten Joost en ik om verder te kijken naar een groter pand waar de hele praktijk onder 1 dak zou zitten. Met de verhuizing van ons pand naar de Bergrand 234, is een grote droom van mij in vervulling gegaan. In dit pand kon ik mezelf helemaal uitleven wat betreft inrichting en ook wat betreft mogelijkheden. Hier kon ik mijn gewenste klimwanden en schommelkamers creëren en nog meer vrijheid inbouwen die tijdens de behandelingen door alle Jaxie’s gebruikt kan worden. Het was een grote stap, want er zit in de Jeugdzorg veel druk op beschikbare budgetten. Enkel met de hulp van familie en vrienden is het mogelijk geworden voor ons om dit pand te verbouwen tot de fantastische Jaxie! die het nu is. Ontzettend dankbaar zijn wij deze lieve kanjers!!!
Begin 2016 besloot mijn man Joost om zijn baan op te zeggen en mij in de praktijk te komen helpen. Joost is geen professional in de zorg, maar kon bedrijfsmatig en ondersteunend wel heel veel voor mij wegvangen. Vanaf dat moment zijn wij de praktijk samen gaan runnen. En dat is maar goed ook, enkele maanden later deed ik voor de geboorte van mijn tweede dochter een stapje terug. En door een bijkomende blinde darmontsteking met flinke complicaties was ik langere tijd aan het ziekenhuis gebonden. Joost kreeg meteen zijn vuurdoop: hij moest de praktijk in zijn eerste maanden meteen volledig alleen aansturen. Joost heeft toen met de hulp van alle Jaxie’s fantastisch werk verricht terwijl ik hen vanuit het ziekenhuis, aan het infuus met mijn laptop op schoot, van ondersteunende informatie probeerde te voorzien. Mensen noemden dit weleens gekkenwerk, maar voor ons was het heel normaal: als gezin hebben wij voor de praktijk gekozen en de zorg voor de kinderen moet doordraaien. Onze dochters zijn dit ook gewend en waar ze soms de lasten hebben, hebben ze zeker ook de lusten. Ze hebben alle spellen en de leukste spelkamers in het weekend tot hun beschikking. Fantastisch vinden zij het dat “de Jaxie” écht van ons is.
Ook dit werd een hectische tijd. De komst van collega’s, de groei van de praktijk en de transitie van de jeugdzorg die een grote administratieve last met zich meebracht, waren niet eenvoudig. Van gepassioneerd professional die met kinderen en jongeren werkt, naar een praktijkhouder die een hele praktijk op alle vlakken aanstuurt. Dit vroeg veel ontwikkeling en aanpassingsvermogen van mijzelf. Mijn focus heeft altijd bij de kinderen, hun ouders en hun geluk gelegen en nu moest ik breder leren kijken om het evenwicht in een veel breder plaatje goed te houden.
Na een aantal jaar kwamen er een aantal dingen samen, waardoor ik naar een andere praktijkruimte op zoek ging. Zo werd de wachtlijst voor de praktijk naar mijn zin te lang. En zelf had ik ook behoefte aan een collega om mee samen te werken en om elkaar te kunnen versterken. Daarnaast was ik kort daarvoor bevallen van mijn eerste dochter en had ik behoefte aan een praktijk die los stond van mijn persoonlijke leven. Zo kwam ik terecht bij het pand aan de vijfhuizenberg 189 in Roosendaal. Dit verbouwde ik met hulp van mijn man Joost en mijn ouders. Dat was mijn eerste project om van een saai kantoorpand een huiselijke praktijk te maken. Dat lukte en Jaxie! Orthopedagogische Praktijk ging hier verder. En vanaf nu, met collega’s die binnendruppelden!
De beginjaren van de praktijk waren intensief en vol ontwikkeling. Waar ik inhoudelijk de praktijk runde, speelde mijn ouders een belangrijke ondersteunende rol. Mijn moeder schrobte de glitter en de verf van de stoelen, haalde alle creatieve materialen in huis en maakte voor mij lunch en avondeten op de dagen dat de kinderen aan één stuk door van ’s ochtends tot ’s avonds ingepland stonden. Mijn vader hielp mij wekelijks met de administratie, liet Sammy uit en bouwde en verzorgde het aquarium. Als ik aan deze periode terugdenk, krijg ik zeker wel nostalgische gevoelens naar hoe ik Jaxie! met hun hulp opbouwde vanuit een omgebouwde slaapkamer in het huis waar ik opgegroeid was. Tegelijkertijd weet ik ook dat ik dit wat romantiseer. Het waren lange dagen, veel zoekwerk, soms best eenzaam en voor mijn ouders had het ook een grote impact op hun privéleven. Ik ben hen erg dankbaar voor de ruimte en hulp die zij mij gegeven hebben én voor de opvoeding waarin ik met de paplepel ingegoten heb gekregen dat als je iets graag wil, je ervoor moet werken. Hard werken, investeren, hulp vragen waar nodig en nooit opgeven.
Ik ging bij deze 2 kinderen thuis aan de slag en al snel kwam hier via via een tweetal jongeren bij. Ik vond dit heel leuk om te doen, maar ik merkte ook dat ik mijn eigen ruimte en materialen miste om de behandelingen meer creatief en meer passend bij de belevingswereld van de kinderen en jongeren in te kunnen zetten. Ik woonde destijds op een flat, maar mijn ouders stelden graag een slaapkamer in mijn ouderlijk huis voor mij ter beschikking. Die werd omgebouwd tot een huiselijke en gezellige praktijkkamer waarbij ik ook veel gebruik maakte van de grote tuin die bij het huis hoorde. Via een contact bij een basisschool en een kinderarts die mij via mijn Mind Magic-project hadden gevonden, kwamen er steeds meer kinderen mijn praktijk binnengedruppeld. Als snel nam de groei “via via” een vogelvlucht. Rond de klok werkte ik in de praktijk om aan de vraag te kunnen voldoen: 5 dagen per week van ’s ochtends tot ’s avonds. Veel kinderen kwamen voorbij, de praktijk raakte gevuld met psychologische spelmaterialen, handpoppen, yogamatten, ontelbaar veel bussen met glitters, verf én… uiteindelijk ook met “praktijkpuppy” Sammy. Een grote wens van mij. Zo maakte ik in deze eerste jaren mijn meters binnen uiteenlopende problematieken en met uiteenlopende cliënten, systemen, scholen en verwijzers. Hiervoor deed ik buiten de cliënturen om ontzettend veel zelfstudie, had ik veel overleg met andere zelfstandige orthopedagogen en psychologen, kreeg ik supervisie van een GZ-psycholoog, volgde ik vervolgcursussen en leerde ik vooral door het opdoen van de vele ervaringsuren in het contact met de kinderen en jongeren die ik in behandeling kreeg.
Na dit succesvolle project besloot ik om aan de Universiteit van Amsterdam door te studeren tot Orthopedagoog. Voor mijn masterscriptie besloot ik mijn fantasieproject verder te onderbouwen en verder uit te bouwen tot ontspanningsmethode Mind Magic. Mind Magic bestond uit een combinatie van fantasiegebruik, mindfulness, yoga en sociaal-emotionele technieken. Ook het wetenschappelijk onderbouwde Mind Magic bleek gevoelens van stress te verminderen en het zelfvertrouwen te vergroten! Heel gaaf dat ik hier vervolgens de Horizon Jeugdzorg studieprijs voor heb gekregen. Ik heb deze twee projecten zo intensief vormgegeven en ik heb hier zoveel van mijn eigen ideeën uit mijn eigen kindertijd, pubertijd en hersenkronkels door de jaren heen in verwerkt, dat het heel persoonlijke projecten zijn geworden waar ik dag en nacht aan heb gewerkt.
Tijdens het specialisatiejaar van mijn HBO-opleiding in de belevingsmarketing heb ik de invloed van fantasie en verbeelding op het gevoel van stress van kinderen en jongeren onderzocht. Ik was ervan overtuigd dat er in de fantasie, in de mogelijkheid van het even gebruik kunnen maken van “mentaal escapisme” een belangrijke stressverlagende werking zat. Dit werkt namelijk zo bij vrije-tijdsmomenten, dus als we dat escapisme eens proberen onder te brengen binnen de eigen fantasie die (bijna) ieder kind bezit? Werkt het dan ook om stressgevoelens te verlagen? Dan zou dit kinderen ontzettend goed kunnen helpen! Ik heb dit vormgegeven in een aantal sessies die ik op verschillende basisscholen in de klas heb gegeven. Dit bleek inderdaad heel positieve resultaten te geven voor het verminderen van stressgevoelens en voor het vergroten van het zelfvertrouwen bij deze kinderen. Dit werd een succesvol project waarvoor ik later de Joop Jansen Prijs in ontvangst heb mogen nemen. Ik was zo enthousiast over dit project en dit heeft mijn interesse in de kinderpsychologie verder aangewakkerd.