Mijn kennis van en passie voor de belevingsmarketing heb ik in deze projecten altijd onlosmakelijk verbonden gezien met de psychologie. Toen ik aan de slag ging als Orthopedagoog, had ik dus al een duidelijk beeld van waar jeugdzorg volgens mij aan moest voldoen. Hierin zag ik mijn twee studies en passies met elkaar verbonden: beleving en orthopedagogiek. Voor mezelf beginnen was toen al een droom, maar dat zag ik niet als eerste stap. Ik vond het de juiste weg om eerst meer ervaring op te doen in het werkveld, voordat ik mijn eigen praktijk zou proberen op te starten. Inmiddels zou ik niet meer zo snel denken in “juiste wegen”, maar die rust en dat vertrouwen had ik toen nog niet zo dicht bij me staan. In mijn zoektocht naar een baan, stuitte ik er toch al sneller op dan ik verwacht had dat mijn visie erg uitgesproken was. Ik voelde mijzelf niet prettig bij de manier van werken in andere praktijken. Ik snapte niet hoe je iets kon richten op kinderen en jongeren dat zo weinig met kinderen en jongeren te maken had: je haalt ze naar een omgeving die hen niet aanspreekt en waar je hun taal niet spreekt, maar waar je wel heel veel input van hen verwacht om behandeldoelen te halen. Behandeldoelen die eigenlijk ook nog wel eens meer van de omgeving komen, dan vanuit henzelf! Mijn visie is, dat als wij willen dat die kinderen en jongeren veranderen in hun denken en in hun doen, wij naar hén toe zullen moeten reiken in plaats van verwachten dat het andersom gebeurt. Ik was en ben ervan overtuigd dat wij als professionals en volwassenen een stapje extra moeten zetten om die kinderen en jongeren in beweging te krijgen. Ze moeten zich daadwerkelijk en oprecht gehoord en begrepen voelen. Het moet prettig voor hen voelen, anders zullen ze zich nooit open stellen. En als ze zich niet open stellen, zal er nooit een diepgaande verandering voor hen plaatsvinden. En dat is juist wat we hen zo gunnen.
